Öykü Diyarında Bir Gün

Karargahın genel havası son derece hareketli bir hal almıştı. Ardı ardına bir aşağı bir yukarı koşuşturan düşük rütbeli askerler, kucaklarında anlaşılmaz şeyler taşıyorlardı. Bir kasa, uzun ve ince yapıda ancak 20 santim genişliğinde aletler, bir takım çuvallar ve hayvan kafesleri…   Gözlerini kalabalığın koşturmacasına çevirmiş hiçbir şey yapmadan öylece bakan Kelebir, hiç bu kadar çok askeri yan yana görmemişti. Görevler, talimler ve çalışmalar genellikle küçük yapıda bölüklerden oluşurdu. G garnizonunda ise bu bölükler 16 askerden ibaretti. Şimdi gözünün gördüğü her yerde koşuşturan adamalar onu huzursuz ediyordu. Disiplinsizlik, kargaşa! Yani bir tehdit gibi… Bileğindeki metal aparat bir an için parladı. Alet açık sarı bir ışıkla aniden ısındı. Hemen harekete geçen Kelebir, bir yandan önündeki hengameye bakıyor bir yandan da efendisinin odasına doğru hızlı adımlarla gidiyordu. Ondan istenenleri yapmış ancak dışardaki kargaşa onu bir süreliğine alıkoymuştu. Bir sorun yoktu. Ama ...

Geçmişte yaşanan olayların ağırlığı bir bir yüzeye çıkarken, her an her yeni günde bir başka felaket gelip yüzüne çarpıyordu. Tenebron gerçekten gitmiş olabilir miydi? Kendi zihninde olasılıkları bir bir tartarken bir hayal dünyasının içine dalmış gibi hissetti. Tüm grubu büyük bir felaketin içine savurmak da mümkündü. Peki ne yapmalı, nasıl düşünmeliydi?   Oturduğu masanın keskin kenarına gözü ilişen Tarmon, yine kendi düşüncelerine gömülmüştü. En olmadık ihtimalleri böylesine pervasızca ortaya atarak en büyük zararı kendi elleriyle mi getirecekti? Bir hışımla önündeki bardağı kavradı. Çayı soğumuştu. “Ne oluyor bana? Tenebron gitti demek de ne oluyor? Ne vardı aklımda? Böylesi bir zamanda sırtını dayayabileceğin insanların sayısı bu kadar azken bir de böyle bir argümanla iyi yapmadım! Ne yapmalıyım? Gözleri karanlık birer kuyuya dönerken, sabit bir noktaya odakladığı bakışlarını, Markim’e yöneltti.  Onca savaşların, kargaşa ve kaos içinde geçirdiği otuz yedi yıllık hayatının...