Öykü Diyarında Bir Gün

“Sonradan işler nasıl şekillenir bilinmez! Ama düşündüklerim doğruysa ne yapacağım? Nasıl olacak da doğru olanı anlayacağım. Hain ben değilim orası kesin! Peki hangisi? Daimar, uzak bir ihtimal gibi geliyor. Peki Eymaun ya da Mordet… aralarında yalnızca Mordet acaba mı dedirtiyor bana. Ama her şey tamam da neden bir casusa gerek var? Neden ben aranıyorum? Kadının anlattıklarına bakılırsa diğerlerinde bir olay yok gibi geldi. Sanki beni istiyorlarmış gibi geldi. Ama neden?  Kahretsin kadını da sorguya çekemedim. Onun fiziksel gücü yok ama numaraları var. Büyü ya da beni alıkoymaya yarayacak başka bir iksir şişesi çıkarması işten bile değil. Keşke daha çok şey öğrenebilseydim.” Temir tüm bu düşüncelerle ilerlerken hızını kesmişti. Bir yandan da kara bir sis gibi çevresinde büyüyen ormandan ani bir hareket bekler gibi tetikteydi.  Göreve ilk başladığı zamandaki gibi tempolu ilerliyordu. Gücünü kullandığında arkadaşlarını bulmak şöyle dursun daha da uzaklaşma ihtimali vardı. Ayrıc...

Alnında soğuk ter damlaları biriken Temir, artık verilen tüm emirlere bir bir uyuyordu. İçinde küçük de olsa umut pareleri vardı. Çünkü kendi varlığını da hissediyor, onun varlığını da… peki komutayı geri ele alabilir miydi? İlkinde buna hiç izin vermeden dışarı atmıştı. Şimdi ise küçük bir tedirginlik kıyısı içinde asıl önemli olanın yaratıktan kurtulmak olduğunu biliyordu.   Meldok’un koca gövdesi darbelerle pelteye dönerken hızla Temir’in yanına ulaşan Belibe ise işe koyulmuştu. Elleriyle Temir’in çenesinden tuttu göz hizasına gelinceye kadar kaldırdı. Gözlerinin içine bakıyordu. Orada bir yerlerde kendi izini bulmak ister gibi. Tatmin olmuş bir şekilde onu bırakarak iplerini çözmeye konuldu. Cebinden küçük bir şişe sıvı çıkaran kadın, Temir’in tüm bedenini saran ipliklerden yalnızca birinin üzerine damlattı.  Ağ anında gevşeyerek çözüldü. Ama Temir yerinde kaldı. Emir gelmeden kalkamıyor gibiydi. Derken dehşet içinde kaldı. Çünkü ne içinde bir ses duymuştu ne de bir his ge...