Öykü Diyarında Bir Gün

Sessiz ve inceden inceye gelen derin sesleriyle her bir yanımda adeta büyük, dalgalı, biçimsiz ve heyula gibi cisimler oynaşmaya başladı. Ne olduğunu ya da ne yapmam gerektiğini bilemeden öylece bakıyordum. Baktığım her yerde ise kan kırmızısı duvarlar vardı ve üstüme üstüme geliyordu. Derken ansızın bir odada olduğumu fark ettim.   Dört bir yanıma deli gibi bakınırken odanın son derece pürüzsüz ve cilalı yüzeyinin parlaklığı gözlerimi alıyordu. “Ama bu nasıl olur her yer karanlık!” diye aklımdan geçirdiğim anda, bir an için yalnızca küçük bir an… gözlerimi sımsıkı yumdum.  Bulunduğum yerde ne kıpırdamaya, ne de etrafı incelemeye cesaret edebiliyordum.   Sanki sessizliğiyle beni alıp yutacakmış gibiydi. Bu çığırtkan sessizlik, kulaklarımda çınlarken, küçücük bir kapı gıcırtısı duydum. Gözlerimi kapattığım o küçücük anın içinde.  “Gıcıyrrrrr” En fazla bir buçuk metre boyunda saçları kusursuz bir açıyla küt kesilmiş bir kız çocuğunun hemen önümde durduğunu fark ettim....

Sabrının son demlerine geldiğini hisseden Komutan Tarmon, Encad’ın anlattığı hikayeyi kafasında evirip çeviriyordu. Ancak dikkatli bir göz için bu anlatılanlarda boşluklar bulmak zor değildi. Onu konuşturmak için yalnızca 1 saat yetmişti.  Kafasının içinde işin olurunu tartan Tarmon, öğrendiği bu yeni bilgiyle ne yapacağını bilmiyordu. Kendi garnizonunda bir Gümüş Kan vardı. Ve yine onu kendi elleriyle tuzağın içine yollamıştı. Sert ve keskin kaşları öfkeden daha da diken diken olurken kollarındaki damarlar gittikçe daha da geriliyordu. Derhal yola çıkması gerekti. Ama izci ekipten de bir haber yoktu. “Şüphesiz,” diye düşündü; “şüphesiz garnizon casus dolu. Encad’ı yani sahte Allarn’ın sorguya alındığını tuzağın öğrenildiğini çoktan haber almışlardır. Sorun oraya vardığımızda bizi neyin bekleyeceği! Aptal kafam ne diye Temir’i yolladım ki? Hoş yollamasam da bir şekilde onu avlayacaklardı. Buna yelteneceklerine eminim.”  İki elini de başında birleştirip hızla sıkan Tarmon, sanc...